Γράφει ο Γιάννης Βασιλακόπουλος

Πρωινό Δευτέρας κι αναρωτιέσαι γιατί ο καφές στέλνει μια πίκρα στο λαρύγγι, όχι επειδή τον πίνεις δίχως ούτε κόκκο ζάχαρης, ούτε γιατί φθινοπώριασε και μεγάλωσε το ταξίδι της μέρας, μέσα στη νύχτα – που έλεγε κι ο μακαρίτης ο Ευγένιος Ο' Nήλ. «Σκάρτεψαν οι καιροί», λένε οι παλιότεροι κι αν το δείτε πιο ψύχραιμα εσείς οι πιο νέοι, επίμονοι ταξιδευτές, των νέων τεχνολογιών και ηθών δεν έχουν πολύ άδικο. Κοιτάξτε γύρω σας, ή πιο απλά ακούστε κάποια από τα νέα για να δείτε πόσα από αυτά που ακούγαμε και προκαλούσαν στ’ αλήθεια σοκ και δέος τώρα έρχονται στ’ αυτιά και στο βλέμμα σα συνήθεια που τους περισσότερους μονάχα προσχηματικά τους ενοχλεί – κάποιοι άλλοι τα προσπερνούν και «η ζωή συνεχίζεται».

Στην επικαιρότητα ήρθε ξανά ο Λιγνάδης – όχι γιατί αποδόθηκε δικαιοσύνη για τη ρυπαρή του δράση, όπως τουλάχιστον περιγράφεται από τα θύματα, αλλά γιατί … αίφνης ξεσπάθωσε και μηνύει, λέει, τα … θύματα. Αυτό οι παλιοί το περιέγραφαν με τη φράση «Και … κερατάς και δαρμένος» και την άλλη, την πιο παραστατική «Εκεί που μας χρωστάγανε μας πήραν και το βόδι».

Ναι… Σκάρτεψαν οι καιροί … Για αυτό και το «Ηθοποιός σημαίνει φως» λαβώθηκε, άδικα  με αιματηρές γρατζουνιές από κάτι τέτοια καμώματα σαν αυτά του Λιγνάδη … Για αυτό και ο μαγικός, ιερός και ζωογόνος κόσμος του θεάτρου δεν προστατεύεται όπως πρέπει από περιώνυμους ταγούς . Οι οποίοι επέλεξαν να δοξασθούν κρυπτόμενοι αυτοί και οι ευθύνες τους αφού πρώτα επιχείρησαν να καμουφλάρουν τα καμώματα του εκλεκτού τους .  Και τώρα, αυτοί οι … θεσμικοί επενδυτές της ‘’κοντής μνήμης’’ πιστεύουν ότι αυτή η κοντή μνήμη εξιλεώνει συμπεριφορές και διαγράφει ευθύνες.

Αρχίζουμε να μη φοβόμαστε το τέρας, Μάνο, είχες δίκιο. ‘Ισως για αυτό κι αποφεύγουμε να ρίξουμε ματιές στον καθρέφτη, μην τυχόν κι αποκαλυφθεί πόσο πολύ έχουμε αρχίσει  να του μοιάζουμε…